Elk jaar bezoeken we IFFR, het Filmfestival Rotterdam, op de Volkskrantdag. Vijf door het publiek hoog gewaardeerde films uit de twee weken daarvoor. Wij kwamen dit jaar tot vier films omdat we de tijd vergaten tijdens het diner en daardoor te laat waren voor de laatste film. Maar niet getreurd: we hebben genoeg leuks gezien om weer een jaar op te kunnen teren. Tijd voor de sterren!
Goodbye
Een film uit Iran die in het geheim is opgenomen. De regisseur is door het maken van deze film veroordeeld tot gevangenisstraf. Klinkt allemaal erg spannend maar deze voorgeschiedenis is dan ook het spannendste onderdeel van de film. Goodbye is namelijk een zeer langzame oersaaie film. De cameravoering is van het type vlieg-op-de-muur. Een dode onbeweeglijke vlieg welteverstaan. Waardoor je als kijker minutenlang naar een hoek van de kamer kijkt terwijl buiten beeld de ‘actie’ plaatsvindt. De actie bestaat uit het voeren van een schildpad in een lekkend aquarium, het plakken van doosjes en het voorbereiden van het vertrek uit Iran door de hoofdpersoon, een zwangere mensenrechtenadvocaat die tegengewerkt wordt door de autoriteiten. Als inkijkje in de Iraanse samenleving waar nauwelijks vrolijkheid te vinden is, vrouwen onderdrukt worden, er een enorme zwarte economie is, waar vervolging en ‘vrijwillige’ inspecties en huiszoekingen erbij horen en waar de bureaucratie gekmakend is, is de film redelijk geslaagd. De toeristensector van Iran zal er niet blij van worden in ieder geval. Dit beeld wordt versterkt door het kleurenpalet van de regisseur die bij het filmen gretig gebruik maakt van de filters uit het doosje “grauw en somber”. Het vrouwelijke hoofdpersonage is ook al geen fuifnummer waardoor de hele film een sombermakend geheel is. Tel daarbij op dat er dus nauwelijks actie is en scènes tot het uiterste uitgerekt worden en de twee uur die de film duurt blijkt een hele zit te zijn. Niet voor herhaling vatbaar.
Hugo
De nieuwe Martin Scorsese is de tegenpool van de eerste film. Kleurig, vrolijk, sprookjesachtig en 3D met een boeiend plot. Vanaf de openingsscène waarin je in een duikvlucht van boven Parijs in een zwiepende beweging de stationshal invliegt tussen de reizigers en de dagelijkse gang van zaken doorgaat om bij de hoofdpersoon Hugo uit te komen. Een scène zonder één cut zoals Scorsese ook al demonstreerde in de clubscène uit Goodfellas. Af en toe dreigt het verhaal wat zoetsappig te worden maar dit past wel goed binnen het sprookje dat verteld wordt over de eenzame jongen die verantwoordelijk is voor de klokken op het treinstation. Hij woont boven het station en houdt het dagelijkse leven in het geheim goed in de gaten. Tegelijk probeert hij een mechanische pop te repareren die, als hij eenmaal weer werkt, wel eens een geheime boodschap van zijn overleden vader zou kunnen bevatten. Hij krijgt hulp van een meisje dat ook wees is en bij haar opa woont die als speelgoedverkoper op het station werkt. Die opa is de opmaat tot de volgende verhaallijn en die Scorsese de kans geeft om de geschiedenis van de vroege film en cinema te vertellen. De beelden van historische films uit het begin van de 20e eeuw worden moeiteloos gemixt met moderne beelden en zijn de leukste introductie tot de filmgeschienis die je kan bedenken. Het is zeer begrijpelijk waarom The Academy zo gecharmeerd was van het resultaat voor de verdeling van de Oscarnominaties. Heerlijke film en een viering van de cinematografie!
Valley of Saints
De Indiase film Valley of Saints vertelt het verhaal van het Dalmeer in Kashmir waar een ritselaar woont die samen met een vriend in zijn dagelijkse bestaan probeert te voorzien door toeristen rond te varen en middels duistere handeltjes nadat de zon is ondergegaan. De twee vrienden dromen ervan om weg te komen en het te gaan maken in de grote stad. Tegelijk spelen op de achtergrond de schermutselingen en het geweld van de vrijheidsbeweging. Op een dag staat er een mooie dame op de stoep die de milieuproblematiek in het meer komt onderzoeken maar die daarnaast onbedoeld een wig drijft tussen de vrienden. De film levert mooie beelden op van het dagelijkse leven in deze streek en de problemen die mensen elke dag ondervinden. De film kabbelt rustig door en al te grote drama's blijven uit. Als uiteindelijk de kans zich voordoet om aan het gebied te ontsnappen, bedenkt de hoofdpersoon zich op het laatste moment en besluit toch te blijven. Alleen nu meer tevreden met wat hij heeft en waarvan hij zeker is. Niet heel schokkend, wel onderhoudend.
Four Suns
Het Tsjechische Four Suns is in al zijn familietragiek een vermakelijke film. Vooral door de volkomen verknipte personages die rondlopen. Een familie heeft te maken met een opstandige zoon die punker wil worden. Zijn zweverige vader (type geboren loser) probeert hem in toom te houden maar lijkt vooral boos te worden als hij merkt dat zijn zoon aan zijn eigen wietverzameling heeft gezeten. De vriend van de vader is echter nog een slag erger. Dit is een volkomen van de pot gerukte zelfbenoemde goeroe die het hoofd van de vader op hol brengt. De vrouwen van de twee mannen proberen zo goed en zo kwaad als het gaat met hun mannen te leven. Dit gaat echter niet soepel zodat de moeder van het gezin uiteindelijk haar heil probeert te zoeken bij de leraar van haar zoon. Zoonlief komt daar uiteraard achter en dit geeft hem het laatste zetje om helemaal voor de punkwereld te kiezen. Geen film zonder drama en dat is er voldoende. Of het de steeds verder van het padje rakende mannen zijn, de treurige affaire van moeder of de altijd dronken vrienden van de zoon: ze zijn allemaal gedoemd te falen. De hilarische momenten geven de film echter genoeg luchtigheid om het drama te kunnen compenseren. Ons levert het een geslaagde film op.
Update: Nog even een nabrander met een column van een vroegere buurtgenoot die op Joop haar ergernis over het publiek van het IFFR heeft beschreven. Erg herkenbaar!
Dit is nog eens een event waar ik graag bij zou zijn: een heuse Hollywoodveiling bij Christie's. Onze huidige filmmemorabilia-verzameling is een leuk begin maar een origineel pak van Darth Vader zou daarin helemaal niet misstaan. De light saber hebben we al.
De Nederlandse student Tim Smit is de afgelopen week drie keer benaderd door filmproducenten uit Hollywood. Reden: een geplaatst filmpje op YouTube.
Smit studeert Natuurwetenschappen in Nijmegen en maakte voor het filmfestival GoShort een film van acht minuten en plaatste het op de videowebsite.
Vanavond in het Journaal op 3 (23.05 uur, Nederland 3) is er een reportage over Tim Smit
"What's in the Box?" speelt speelt zich af op de campus in Nijmegen en is een mix van spanning en mysterie. En werd al ruim 450.000 keer bekeken op YouTube.
Hollywood is blijkbaar zo onder de indruk van de inzending, dat Smit al drie keer is gebeld vanuit de VS. Filmproducent 20th Century Fox is een van de bellers.
(via: NOS.nl)
Bekijk het briljante filmpje:
Read More
En welke filmthemes herkent u?
Read More
Door alle drukte op werk en privé ben ik de afgelopen tijd helemaal niet toegekomen aan het schrijven van stukjes, recensies of het plaatsen van foto's. Sommige films draaien zelfs niet meer! Om het
archief toch volledig te houden, staan hieronder enkele korte recensies.
Cloverfield
Rampen- c.q. monsterfilm waarin New York het weer eens moet ontgelden. Leuke twist is dat dit keer alles vanuit de eerste persoon is gefilmd. Dat levert veel schokkerige beelden op maar dit stoort niet zo erg dat het verhaal niet meer te volgen is. Een andere interessante invalshoek is dat dit keer de hoofdpersonen niet alwetend zijn zoals je zo vaak ziet: ze weten net zo min als de bioscoopbezoeker wat er eigenlijk aan de hand is. Het beetje info dat er is, komt in flarden van gesprekken en tv-fragmenten. Dit maakt Cloverfield voor mij tot één van de betere rampenmonsterfilms die ik in tijden heb gezien!
The Other Boleyn Girl
Historisch kostuumdrama waarbij we de afloop voor één van de Boleynzusjes (gespeeld door Natalie Portman) al uit de geschiedenis kennen. Die andere zus is minder bekend en wordt hier vertolkt door de altijd boeiende Scarlett Johansson. Koning Hendrik VIII (een sterke Eric Bana) kan lastig kiezen tussen de twee en zijn keuze bepaalt uiteindelijk de toekomst van Engeland.
Sterk drama met goed spel en prachtige decors, kostuums en beelden.
Rendition
Met 'rendition' wordt de Amerikaanse praktijk bedoelt waarbij terreurverdachten naar gevangenissen elders in de wereld worden gebracht waar men wat soepeler denkt over verhoortechnieken. Het verhaal in Rendition is een drieluik tussen de verdachte en zijn ondervragers, de dochter van de ondervrager en de vrouw van de verdachte thuis in Amerika. Via scènewisselingen wordt geswitcht tussen de verhalen maar uiteindelijk blijkt dat er meer achter de ogenschijnlijk duidelijke verhaallijn zit. Als publiek blijf je lang in onzekerheid en dit maakt Rendition bijzonder boeiend. Dat het einde een beetje afgeraffeld wordt is jammer maar bederft de film niet.
Als er één film overal ter wereld bejubeld is de laatste tijd, is het wel Juno. De film over een tienermeisje dat zwanger wordt en besluit zelf te zoeken naar goede adoptieouders, krijgt prijs na prijs en de scriptschrijfster
Diablo Cody heeft na haar Oscar de producenten voor het uitzoeken voor een volgend script.
Is al deze lof terecht? Het verhaal zit zonder meer goed in elkaar. Juno neemt de kijker mee in haar ultracoole wereld waarbij ze zich zeer onafhankelijk opstelt en zelf de beslissingen neemt. Dat ultracoole wordt op den duur wel een beetje vermoeiend. Er zitten naar mijn mening net iets teveel
wiseass commentaren op haar omgeving in. De vader van het kind, de getalenteerde Michael Cera, komt weinig in het verhaal voor en de kijker heeft niet de indruk dat het krijgen van een kind een grote impact op hem heeft. Hij had meer in het verhaal gebracht kunnen worden.
Naar het einde van de film verliest Juno gelukkig veel van haar iets te gevatte verhaal en wordt het allemaal wat serieuzer. Gelukkig, want dat redt de film. Als het begin wat minder preteniteus was geweest, was Juno nog sterker geweest. Nu is het 'best een aardige' film. Mijns inziens echter geen Oscarwaardig materiaal: er is echt wel iets beters te vinden.
Wie Theo Maassen altijd al op een crimineel vond lijken krijgt in TBS waar voor zijn geld. Maassen zet in TBS een fantastische rol neer als TBS'er Johan. Als deze hoort dat zijn beroep is afgewezen en dat hij naar de permanente opsluiting gaat, besluit hij te ontsnappen. Hij wil zijn onschuld bewijzen, maar is hij wel onschuldig?
De hele film lang switcht hij tussen zijn donkere en lichte kant en laat het publiek lang gissen naar zijn ware motieven. Als hij onderweg een meisje oppikt als gijzelaar, wordt zijn rol nog dieper. Aan de ene kant een beschermende en geruststellende man en aan de andere kant het maniakale. Maassen kan ze door één oogopslag allebei tegelijk laten zien.
Doordat je lang in vertwijfeling zit over zijn ware motieven, blijft de spanning in de film voelbaar. De paar scriptfoutjes (waarom laat de Belgische politie de journalisten toe?) nemen we maar voor lief. TBS is een haast on-Nederlands spannende film met een geweldige Maassen die hier ongetwijfeld een Gouden Kalf voor krijgt.
Laat ik meteen maar zeggen dat ik niet van musicals houd. Mij zul je nooit in het Circustheater in Scheveningen aantreffen bij één van Joop van de Ende´s brouwsels. Als in een film gezongen wordt kan ik dat hooguit volhouden als het bij het verhaal hoort, zoals bijvoorbeeld bij Walk the Line. Uitzondering op deze regel was Moulin Rouge waar ik het gekweel wel volhield, simpelweg omdat de liedjes erg leuk waren en er niet constánt gezongen werd.
Deze laatste twee kenmerken van Moulin Rouge bezit Sweeney Todd helaas niet. In plaats van dialoog afgewisseld met zang, is het bij de nieuwe Tim Burton 90% zang afgewisseld met af en toe een dialoog. De liedjes zijn net zo macaber als de hele film en eerlijk gezegd raakte het me niet. Johnny Depp speelt de kapper Sweeney Todd die na een jarenlange onterechte gevangenisstraf terugkeert om wraak te nemen. Daarbij enthousiast geholpen door bakker Helena Bonham Carter die nog wel een receptje heeft om van de lijken af te komen.
De film is door Burton geschoten in donkere kleuren waar de kleur bloedrood mooi bij afsteekt. Todd´s wereld en die van Burton wordt bevolkt door naargeestige mensen (of juist hemeltergend lief en naïef). De sfeer door de hele film heen is er één van bloed, wraak en moord. Is het nog een verrassing hoe het afloopt?
Sweeney Todd is een film die er fantastisch mooi uitziet en Burton's vaste tandem van acteurs (Depp en Bonham Carter) zet weer iets moois neer. Als je van musicals houdt, is dit een topper. Ik houd er echter zoals gezegd niet van.
Het ongelooflijke maar waargebeurde verhaal van Charlie WIlson in een notendop? Een drinkende en snuivende senator ziet begin jaren '80 van de vorige eeuw tijdens een feestje met Playboymodellen een reportage op televisie over Afghanistan en vraagt zich af waarom Amerika de opstandelingen niet steunt in hun strijd tegen de Russen. Gelukkig zit hij in een belangrijke defensiecommissie en heeft hij veel tegoed van andere senatoren voor steun aan hen in het verleden. Resultaat: het defensiebudget gaat astronomisch omhoog en met de door WIlson geleverde wapens verdrijven de Afghanen de Russen uit hun land.
Tom Hanks speelt met verve de gladde maar oh zo charmante wereldverbeteraar. Ster van de film is echter zijn CIA-contact gespeeld door Philip Seymour Hoffman. Zijn introductie in het verhaal is alleen al een Oscar waard. Het verhaal gaat soms redelijk snel en er worden sprongen in de tijd gemaakt die mij iets teveel hak-op-de-tak zijn. Hoe Amerika op dit speelveld terecht is gekomen, wordt echter goed uit de doeken gedaan.
Films over de upper class en socialites van New York schijnen sinds Sex and the CIty via een voice over becommentarieerd te moeten worden. De hoofdpersoon vertelt aan de kijkers wat ze allemaal meemaakt en vervolgens ziet de kijker het vervolg. In The Nanny Diaries zien we dit als we het leven van een nanny volgen die is ingehuurd om het zoontje van twee yuppen op te voeden. Mama en papa hebben daar geen tijd voor en geen zin in. Ze hebben ook geen tijd en zin voor elkaar dus naast de grappige perikelen rond het kind zien we ook een huwelijk dat uit elkaar valt.
Dat klinkt wat zwaar allemaal maar The Nanny Diaries is een komedie met een romantische twist. Scarlett Johansson speelt de nanny die tijdens het werk verliefd wordt op de rijke en wél sympathieke buurjongen. Als antropologe beziet ze haar nieuwe werkomgeving vanuit een antropologisch perspectief wat observaties à la Desmond Morris (De Naakte Aap) oplevert.
De film heeft echter weinig pretenties als een sociaal-maatschappelijke case study: het moet wel leuk blijven. Dat lukt: hij krijgt een ruim voldoende.
Wat doe je als je helemaal alleen bent in een stad die ooit door miljoenen werd bewoond maar nu verlaten is? Je gaat op zoek naar eten en scheurt in een 'geleende' Mustang door de spookachtige straten. Oh, en je bent en passant op zoek naar een medicijn tegen een ziekte die miljarden mensen tot slachtoffer heeft gemaakt. Will Smith is de enig overgebleven inwoner van New York. De enig overgebleven
normale inwoner welteverstaan. De rest van de bevolking is door een wereldwijde epidemie dood of is veranderd in een soort moordende zombies die niet tegen zonlicht kunnen. Smith is een dokter die op zoek is naar een medicijn.
In de eerste helft van I am Legend wordt weinig gesproken. Het enige levende wezen waar Smith mee kan praten is zijn hond. En die zegt niet veel terug. Door zijn dagelijkse beslommeringen te volgen, kan men goed meevoelen met zijn eenzaamheid. Via flashbacks wordt langzaam duidelijk wat er jaren daarvoor is gebeurd met de wereld. De makers hadden als decor voor de laatste levende mens een rustig dorpje op het platteland kunnen kiezen maar een uitgestorven miljoenenstad maakt uiteraard veel meer indruk. De film is een lust voor het oog. Het verhaal is spannend tot het eind maar kent een in mijn ogen wat fantasieloos slot. Jammer, maar het doet weinig af aan de onderhoudende filom die het nu is geworden.
Net als
vorig jaar was uw hoofdredacteur op de Volkskrantdag van het
Internationale Filmfestival Rotterdam. Een selectie van de films die de weken daarvoor hebben gedraaid, komt die zondag nog eens voorbij. Soms goed, soms onbegrijpelijk maar altijd verrassend.
King of Ping Pong
Coming of Age film gesitueerd in Zweden over een dikke impopulaire jongen die van tafeltennis en (veel) eten houdt. Zijn broertje is dun, vlot en wel populair. Langzaam wordt duidelijk dat de twee andere vaders hebben. Dit zorgt voor veel spanningen in het toch al niet erg harmonieuze gezinnetje. Scandinavische films heb ik vaker voorbij zien komen op het IFFR en elke keer kom ik depressiever uit de zaal dan ik erin ging. King of Ping Pong is geen uitzondering. Zou het het gebrek aan zonlicht in de winter zijn? Niet onaardig maar geen hoogvlieger.
Men's group
Zes Australische mannen zitten in een mannenpraatgroep en hebben elk hun problemen op persoonlijk of familiegebied. De acteurs kregen een minimaal script en vrijwel alles is in één take opgenomen. Het levert veel improvisatie en rauw spel op. Door de overtuigende emoties zat ik echter op het puntje van mijn stoel waarmee dit de meest boeiende praatgroep sinds Fight Club is. Voor mij de topper van de dag.
Go with peace Jamil
Eerwraak en intra-Arabische scheidslijnen gesitueerd in Kopenhagen (geen Deen te zien overigens). Twee families liggen met elkaar overhoop en belanden in een neerwaartse spiraal van moord en wraak. Bloed en geweld worden door de regisseur niet geschuwd waardoor een aantal bezoekers vroegtijdig de zaal verliet. Of paste het verhaal misschien niet helemaal in de multiculturele droom? Redelijke film met een voorspelbaar einde.
Darjeeling Limited
Een film die op het IFFR een sterrenvehikel genoemd mag worden met o.a. Owen Wilson en Adrien Brody in de hoofdrol. De film bestaat uit twee delen: een voorfilmpje van 15 minuten en de hoofdfilm. Deze laatste handelt over een treinreis die drie broers maken dwars door India om hun moeder op te zoeken die in een klooster is getrokken. Het verhaal was grappig maar duurde te lang. Daarnaast vind ik de zelden grappige Owen Wilson een ergernis om naar te kijken. Maar als we daar voorbij kijken, is Darjeeling Limited een bij vlagen humoristische film met een schitterend voorfilmpje, een sterke Jason Schwartzman, leuk gekibbel tussen de broers en een heerlijke soundtrack.
Allein in vier Wänden
Deze documentaire vertelt het treurige verhaal van een tuchtschool in Rusland waar jonge jongens worden heropgevoed. De jongens hebben gestolen, gedeald, drugs gebruikt en in enkele gevallen zelfs gemoord. En dat voor ventjes tussen de (naar schatting) 12 en 14. Naast hun dagelijke regime worden ook hun ouders buiten de poorten gevolgd. De jongens lijken slachtoffer van hun slechte jeugd te zijn en sommigen roepen veel sympathie op. Wat de documentaire boven de middelmaat uit laat stijgen, is dat de moeder van een vermoorde jongen ook gevraagd wordt te reageren. Opeens bekijk je de gevolgde jongens weer heel anders. De eindtitel is veelzeggend: 91% van de jongens belandt later weer achter de tralies. Indrukwekkend.
Porky?s, Revenge of the Nerds, American Pie. Films die op highschools spelen waar het leven volgens de makers eigenlijk maar om één ding draait: hoe heb ik zo vaak mogelijk seks? Dit levert meestal films op die het redelijk tot goed doen in de bioscopen maar waarmee de critici hun kont nog niet willen afvegen. Veel lach-of-ik-schiet-humor en weinig diepgang.
Nu is dat ook niet waar het om draait bij dit soort films: het gaat er nu eenmaal om dat je zonder veel na te denken lol kan hebben om de film. Identificatie met de hoofdpersoon is niet moeilijk op zo?n redelijk hersenloos moment. Superbad past om een aantal redenen in het bovenstaande rijtje films: de setting is een highschool, seks is alles waar een deel van de hoofdrolspelers aan kan denken en vaak is het behoorlijk banaal. In één ding onderscheidt Superbad zich echter: hij is bij vlagen écht leuk (en dat kan ik van de eerder genoemde films niet echt zeggen). Vooral de vuilbekkende Seth is hilarisch met zijn spraakwatervallen. Zelfs de stereotype nerd Fogell (alias McLovin) is redelijk grappig, vooral op het moment dat hij wordt meegenomen door de twee onbenullen in een politie-uniform.
De makers van Superbad hebben met de film een ode willen brengen aan hun eigen jeugd. De film begint sterk als de hoofdpersonen worden neergezet maar eindigt toch een klein beetje clichématig op een feestje. Dat is dan toch blijkbaar een onvermijdelijk onderdeel van dit soort films. Maar als je toch de keuze hebt, kies dan voor Superbad.
Robert Redford laat in drie afzonderlijke maar met elkaar verbonden verhalen zien welke impact een oorlog heeft op de levens van verschillende mensen. Aan de ene kant staat een leraar (Redford zelf) die aan een ongemotiveerde leerling iets wil meegeven en daar twee oud-studenten als voorbeeld voor neemt die wel bevlogen waren. Het tweede verhaal gaat over die twee oud-studenten die zich als vrijwilliger voor het Amerikaanse leger hebben aangemeld en op het punt staan in Afghanistan een nieuwe operatie te beginnen. Deze operatie wordt door een machtige senator, gespeeld door Tom Cruise, gespindoctord aan een ooit bevlogen journaliste (Meryl Streep).
Door de drie verhalen met elkaar te vermengen wordt het geheel beter dan de som der delen. De voortreffelijke editing helpt daarbij. Maar ook het spel van de acteurs is om over naar te schrijven. Vooral Cruise viel me alleszins mee en komt als ambitieuze machtige senator goed uit de verf. Hoewel er nauwelijks actie is en de film eigenlijk vooral
talking heads zijn, maken de confrontaties tussen de personen in hun deelverhaal dat je je niet snel verveelt.
Redford heeft getracht met deze film bewust geen standpunt in te nemen over of de oorlog in Afghanistan goed danwel af te keuren is. Hij laat het aan de kijker over of deze meegaat in het idealisme van de soldaten of de cynische houding van de journaliste. Het is in ieder geval een film die het goed doet bij de koffie na afloop.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Alles is Liefde is een meer dan schaamteloze kopie van
Love Actually. In plaats van Kerstmis is het nu Sinterklaas en we hebben geen handjevol verhaallijnen maar een paar handen vol. Betekent dit dat de film wat mij betreft met de zak naar Spanje mag? Not quite.
In Alles is Liefde speelt vrijwel elke Nederlandse acteur en actrice die vaker dan één per maand in de Telegraaf Privé staat. Voor de grappige momenten zijn er nog wat mensen van Jiskefet en De Vliegende Panters toegevoegd en zo waar: het geheel is beter dan de som der delen. Het SInterklaasfeest wordt gebruikt als kapstok om verschillende verhalen te vertellen van mensen die onderling allerlei familie- of liefdesrelaties hebben. Net als in Love Actually wordt het huilen en lachen afgewisseld om uiteindelijk in één grote slotscène alles op zijn pootjes te laten komen. Ik neem aan dat ik hier weinig mee verraden heb want voorspelbaar is het allemaal wel.
De kracht van de film schuilt dan ook niet in het verhaal maar in de rollen die door de verschillende BN'ers worden neergezet. Meest hilarische moment: de Vliegende Panters die als dronken corpsballen de kamer van de zoon van Beatrix binnenvallen en daar het Wilhelmus inzetten terwijl ze Duitse soldaten imiteren. Alles is Liefde is een Sinterklaasfilm maar als dvd kan hij ook prima voor onder de kerstboom.
|
Toon berichten 1-15 van 73 |
Volgende Pagina »
